Ne içimden geçtin, ne hayatımdan..

 Bu kadardı!

Şimdi zaman vücudumda bir akrebin hızı ile ilerliyor.

Kalıtımsal bir hastalık gibisin sen bana.

Her seni içimden aldırdığımda, bir yerlerden fışkıran.

Ama biliyor musun, bu kez farklı.

Hani her defasında "yeter / yoruldum" dediklerimden çok çok farklı.

Kabullenmişliğin getirisinde, ilk kez bu kadar yoğun hissettiğim bir aşağılama duygusu.

Bahane buluşlarımın ardından, kendimle eşit derecede sana kızmalarım.

Önemli olan bendim,

hani şu her seferinde sen mutlu olasın diye ertelediğim...