Kafamı gayri ihtiyari çevirdiğim ve elimi yüzüme yaklaştırdığım her an kokun yeniden burnuma doluyor..

Afallıyorum..

Etik olanla, sözlerin ve o anki hissettiklerim çarpışıyor sanki.

Sonra, gözyaşların düşüyor sanki yeniden saçlarıma..

Ve sonra, karşımda dikiliyor ya imkansızlığın.

Aramızdaki o görünmez perdeler sana dokunmamı engelliyor..

Üzgünüm!

Umuda açılan bir kapı olacakken, açamayacağım bir kapı olduğun için.

Bir toğrağa verim olabilecek suyken, damlayamayacağım için.